وقتی مرد مست می کرد، زن را می زد. زن غمگین می شد، پشیمان می شد و کودک را می زد، کودک گریان ته لیوان را سر می کشید، مستی را به رنگ سیاه نقاشی می کشید و بعد خدا را می زد.
گونه های خدا سرخ شده است از این همه مستی.وقتی می خواست دنیا بیاید همه منتظر بودند، گریه کند. مانند همه ی دیگر، اشک بریزد از این همه رنج که در آینده باری خواهد شد روی دوش هایش. ولی در لحظه ورودش به دنیا خندید. پزشکان او را غیر طبیعی خواندند.
سال ها می گذرد واو در حالی که به سفیدی روپوش های تیمارستان عادت کرده، هنوز به دماغ عمل کرده ی پیرزن زائو؛ حلقه بدل زن همسایه، زیب باز شلوار پدر و خلقت ناخوانده خود می خندد.
عاشق کارتون پینوکیو بود. از چوب هایی که جمع می کرد، عروسک هایی شبیه آن کاراکتر کارتونی می ساخت. چوب ها را به واسطه ی شغلش به راحتی به دست می آورد، رفتگر ازخدا بچه می خواست ولی بچه از خدا این زندگی را نمی خواست. روزی در حال جمع کردن پسماند های آدمی؛ پس داده ای عجیب یافت. جنینی شکل یافته.
تمام آدمک های چوبی را روی هم تل انبار کرد. آن لزج معصوم را در وسط آن ها قرار داد. همه ی آن ها را یکجا به آتش کشید. او دیگر از خدا چیزی نمی خواست...
هر چند به من ربطی نداشت ولی گوشی رو بر داشتم و براش( فینگیلیشی درست مثل
رفتارای مثلا عاشقانش) نوشتم:"؟lanati ruzi chan vade ashegh mishi" ولی این بار گوشی دلش نیومد و پیام رفت کنج بقیه نگفته ها.
رفتم سراغ رعنا دخترک کتاب "همنوایی شبانه ی ارکستر چوب ها" :
"... او سه شخصیت متفاوت دارد.شخصیت اول زنی بود زیبا، با هوش؛ سرزنده و خوش مشرب.شخصیت دوم پسری بود لوس وننر؛ و شخصیت سوم، دختری فوق العاده ضعیف و شکننده که بر اثر مراقبت های عاشقانه ی مردی موقتا اعتماد به نفس پیدا کرده بود اما از ترس آنکه مبادا دوباره زمین بخورد، به محض احساس کمترین حمله، به صورت مخاطبش پنجه می کشید"
روزگاریست این رعنا را می شناسم...
ترانه ی خواننده تلویزیون به خنده ام انداخت:
"احتمالا احتمالا دارم عاشقت می شم..."
داشت برای دوستش تعریف می کرد(همیشه این کارش بود، هر وقت او را می دید از شخصی ترین مسائل زندگی اش با او صحبت می کرد.) با اینکه رفیقش دهان بد بویی داشت و این برای او قابل تحمل نبود:
تا حالا سابقه نداشته، الان درست هفت روزه که با هم قهریم، تو خیابون با فاصله از هم راه می ریم، شبا هم جامونو جدا از هم می زاریمو می خوابیم؛ ولی با این حال دیشب سکس داشتیم، سکس خوبی هم بود. از سره شب تا خود صبح رو هم بودیم.
مرد به دلیل عرق سوز بودن پاهایش گشاد گشاد به طرف در رفتو یک لنگه دمپایی وارونه و آن یکی که پیش کفش دور افتاده بود را پا کرد و به سمت کوچه روانه شد.
دو دمپایی با فاصله از هم می رفتند و کفش به آن ها خیره بود
از دور خیره اش بودم؛ مدام در حال بوسیدن بود، لب هایش که خسته شد، دوید و آمد کنارم نشست. طفلک لب هایش خشک شده بود از آن همه بوسه.انگشت در دهان کردم و به آن ها کشیدم.
پرسیدم: چه می کنی؟
گفت: بوسه هایش را می خرم.
موقع رفتن به تمامی در های امام زاده دست کشیدم، همگی تر بودند.
---------------------------
minifictions.blogfa.com
او همیشه دروغ می گفت. به هر کس که می رسید به ترفندی با دروغی کاملا باورکردنی طرف را سردرگم زندگی می کرد.خودش هم نمی دانست چرا اینقدر از دروغ گفتن لذت می برد. فقط به این می اندیشید که چه کسی را و چگونه با دروغی بفریبد.روزی صحنه ی به دنیا آمدن کودکی را دید. فکر کرد، ترسید، کم آورد...یادش آمد او برای به دنیا آمدن به این زندگی به خودش هم دروغ گفته بود. پیش از آنکه کسی بداند او دروغ گوست خودش را کشت.
بدون هیچ یادداشتی...
