درباره من
پیوندها
جدیدترین یادداشتها
همهنویسندگان
- محمود اروجزاده 6
- مرتضی توکلی 20
- هپلی 47
- متین پرداز 2
- ابتهاج عبیدی 30
- زهرا احمدنژاد 30
- _ 8
- علی اشرفی 23
- سحر 12
- اشکان نیری 7
- سعید آقایی 44
- ساما 22
- زهره 4
- سیامک احمدی 1
- محمد مبینی 1
- تهرونی 7
- داستانک آبی 5
- سهیل میرزایی 6
- امیر ح 4
- یاس 9
- مصطفی عابدینی 27
- سید مهدی کسایی زاده 2
- مهدی 22
بایگانی
- فروردین 1392 1
- مهر 1391 1
- تیر 1391 1
- اردیبهشت 1391 1
- فروردین 1391 1
- بهمن 1390 1
- تیر 1390 1
- اسفند 1389 2
- بهمن 1389 2
- دی 1389 2
- آذر 1389 1
- مهر 1389 1
- شهریور 1389 3
- مرداد 1389 1
- تیر 1389 3
- خرداد 1389 2
- فروردین 1389 5
- اسفند 1388 12
- بهمن 1388 6
- دی 1388 5
- آذر 1388 2
- آبان 1388 7
- مهر 1388 12
- شهریور 1388 40
- مرداد 1388 8
- تیر 1388 6
- خرداد 1388 4
- اردیبهشت 1388 2
- فروردین 1388 6
- اسفند 1387 5
- بهمن 1387 2
- دی 1387 18
- آذر 1387 17
- آبان 1387 10
- مهر 1387 16
- شهریور 1387 20
- مرداد 1387 3
- تیر 1387 18
- خرداد 1387 16
- اردیبهشت 1387 27
- فروردین 1387 31
- اسفند 1386 20
- بهمن 1386 20
- دی 1386 10
- آذر 1386 19
- آبان 1386 6
آمار : 501720 بازدید
Powered by Blogsky
لبوی داغ
یک شب پس از اولین خودکشی نافرجامم درحالی‌که هنوز روحم از دیازپام سبک‌تر از حد معمول بود به پیشنهاد دکتر معالجم به تجریش رفتیم و در هوای یازده درجه زیر صفر به ماشین‌هایمان تکیه دادیم و با چنگال‌های یک‌بار مصرف لبوی داغ خوردیم. آقای دکتر از خاطرات جوانی‌اش تعریف می‌کرد و می‌خندیدیم.
اشکان نیری
دوشنبه 26 فروردین‌ماه سال 1387 ساعت 20:01
خوب بود
تنها چیزیه که می تونم بگم
یک شب پس از اولین خودکشی نافرجامم یعنی چی؟
مگه خودکشی بافرجام هم داشتی؟
به نظر من اگه این قسمت رو درست کنی دیگه می‌مونه این قسمت که «به ماشین‌هایمان تکیه دادیم» مگه دونفری هر کدام با ماشین خودش آمده بوده تجریش؟ و به نظرم اگر این قسمت را هم درست کنی دیگه می‌مونه این قسمت که «با چنگال‌های یک بار مصرف» که به نظرم اضافه است.
باز هم ببینمت.
ممنون از نظرت.
من عادت ندارم خودمو به داستانم الصاق کنم و توضیح بدم اما... شخصیت من یک شخصیت داستانی است پس می تواند خودکشی بافرجام هم داشته باشد یعنی داستان از زبان یک مرده روایت شده باشد. البته گفتم می تواند و خودم اصلا چنین فکری نکرده ام. درضمن شخصیت من در طول زندگی اش چند خودکشی نافرجام دیگر هم انجام داده که این روایت از اولین خودکشی نافرجامش خبر می دهد.
در مورد این قسمت فکر کنم حق با توست. من خیلی دقت نکرده بودم روی این موضوع!
چنگال های یک بار مصرف هم به نظر من اضافه نیست چون خودم حس یک بار مصرف بودن این چنگال ها و اینکه یک فرد تازه خودکشی کرده در مورد یک بار مصرف بودنشان می گوید (توجه داشته اید که داستان دارد از ذهن شخصیت روایت می شود و زاویه دید سوبژکتیو است) را مهم دیدم و نبودنش حسی از این روایت را کم می کند.
بازم ممنون از بیان نکته هایی که به ذهنت رسید اما چیزی که برایم مهم است این است که بدانم داستانم با ذهن مخاطب ارتباط برقرار کرده است یا نه؟ دوستان اگر این را هم به من بگویند لطف بزرگی می کنند.
باسلام، از آشنایی با حضرتعالی خوشحالم.
من حـــال این داستانک را کاملا «حس» کردم. با این حال نمی‌دانم داستانک هست یا نه.
((آقای اشکان نیری! وقتی نقدهای خیلی دقیق و تمیز شما را می‌خوانم به نظرم می‌رسد که در « نقد » داستانک بهتر هستید از نوشتن «داستانک». البته این اصلا اشکالی ندارد. فقط می‌خواستم به همین بهانه پیشنهاد کنم اگر ممکن است بر داستانک خودتان هم نقدی بنویسید تا با وجوه قوت و ضعف آنها بیشتر آشنا شویم.))
متشکرم ـ التماس دعا.
با سلام،
ممنون که داستانک ام را حس کردید. برای من همین کافی ست! واقعا چه اهمیتی دارد که داستانک چیست و چه فرقی با داستان کوتاه و رمان و غیره دارد. این تعاریف و محدودیت ها فقط تا جایی که به ما کمک کنند بهتر بنویسیم و آنچه را که می خواهیم بنویسیم به درد می خورد وگرنه کسی اول رمان را تعریف نکرده که بعد بر اساس آن رمان بنویسد! تعاریف رمان از روی رمان های نوشته شده و تطبیق آن ها با یکدیگر و دلایل موفقیت شان بیرون کشیده شده اند. در مورد سایر تعاریف آثار هنری هم همین طور است. برای من فقط این مهم است که داستان با مخاطبش ارتباط برقرار کند و او را حداقل کمی برانگیزاند! همین.
در مورد اینکه نقدهام بهتر از داستانک هام هست... خب شاید! حرف دیگری ندارم. اما شما چه کسی را دیده اید که بتواند ـ به خواستن کاری ندارم ـ اثر خودش را نقد کند؟ فوقش بتواند آن را شرح و توضیح دهد که آن هم کاری سرتاپا غلط است و اصلا یک نویسنده فقط داستان اش را می نویسد همین! نقد یا توضیح و تفسیرش با دیگران ـ اعم از نقادان حرفه ای و غیرحرفه ای تا خواننده ی معمولی ـ است. این یک چیز دیمی نیست. اصلا امکان پذیر نیست یک نویسنده بتواند اثر خودش را نقد کند. نویسنده هرچه قدر هم از اثر خودش فاصله بگیرد باز هم به عنوان نویسنده ی اثر به اثرش نگاه می کند و در چنین شرایطی نوشتن نقد محال است. منتقد باید از بیرون به اثر نگاه کند تا نقد منصفانه و غیر پرتی بنویسد. فی المثل نویسنده می داند چه در ذهنش بوده که دست به قلم برده و گاهی آن را با آنچه نوشته خلط می کند. یعنی فکر می کند هرچه فکر می کرده نوشته. یا هرچه حس می کرده نوشته در صورتی که منتقد از بیرون اثر را می بیند و مثلا می گوید: نه! تو نتوانستی فلان موضوع را خوب بیان کنی و گنگ و مبهم مانده فلان موضوع یا بهمان شخصیت.
کاری که شما از من می خواهید عملا غیرممکن است.
اما خب، چرا شما اثرم را نقد نکردید؟ اگر منظورتان از طرح چنین سوالی این بوده که اثر بنده ایرادهایی هم دارد خب بگویید. من صرف اینکه ایراد دارد را می پذیرم چون هیچ اثری کامل نیست. آن هم اثر من که هنوز ادعای بزرگی در زمینه ی نویسندگی ندارم.
ممنون
نه منظورم این نیست که ایرادی دارد ---- یا ندارد
راستش چون خودم خیلی تمرکز برای تحلیل داستان ندارم و معمولا در استفاده از واژگان هم به‌خصوص پای کامپیوتر حضور ذهن ندارم، گفتم خودتان بنویسید. چه عیبی دارد؟
مثل کارگردان‌هایی که بعد از نمایش فیلمشان جلسه نقد و بررسی می‌گذارند.
التماس دعا.
متوجه ام اما من احساس خوبی در تحلیل و نقد و بررسی نوشته های خودم ندارم. و اتفاقا فکر می کنم در جلسه های نقد و بررسی بعد از نمایش کارگردان هایی زیاد حرف می زنند و زیاد فیلم شان را توضیح می دهند که فیلم شان در ارتباط برقرار کردن با مخاطبش موفق نبوده و سعی می کنند توضیح بدهند که چه می خواستند بگویند.
اگر کسی سوالی یا ابهامی داشت مثل دیگران حتما توضیحی که به ذهنم برسه میگم. اما فکر می کنم یک داستان باید بصورت بلاواسطه با مخاطب ارتباط برقرار کند برای همین خودمو عادت داده ام غامض ترین و عجیب ترین فیلم هایی که می بینم یا کتاب هایی که می خوانم را اول از هرچیز خودم تجزیه تحلیل کنم بدون مراجعه به تفسیر منتقد یا توضیح خود هنرمند.
ممنون از توجهی که دارید